Baştan söylemiş olayım ki bu yazı ağırlıklı olarak yeme-içme üzerine olacak. Adana ve Hatay ile ilgili gezi notları belki başka bir zaman tekrar gündeme gelebilir. O nedenle de yukarıya Adana kebabının ihtişamlı görüntüsünü koymamı anlayışla karşılayınız.
Bu gezi aylar öncesinden uçak biletleri alınarak, tabii ki ucuz olsun diye ( bizde yalan yok :) ) planlanmış bir gezi oldu. Daha doğrusu sevgili dostlarım Dr.Yalçın Antmen ve Dr.Şenol Gümüşdere bana Adana ve Hatay'a gitmeyi planlıyoruz,gelirmisin diye sorduklarında, gözümün önüne Künefe geldi ve tereddütsüz tabii ki dedim.Aslında ekipte başka bir yakın arkadaşımız daha olacaktı ama son dakika gelemedi. Biz yeterince geyik muhabbetini yaptığımızdan, burada deşifre etmeyeyim.
Bu fotoğraftan da anlaşılacağı üzere daha kargalar bokunu yemeden biz Pegasus'la Adana'ya doğru yol alıyoruz. Uçak sabah 05.45 de, kalkıp Sabiha Gökçene gitmeyi varın siz hesap edin. Sanki uykumuzu alıp,2 saat geç gitsek, Künefenin altı kızarmamış olacak. Uçakta kaptan 1 saat 5 dakika uçuş süremiz dedi, sonra inişe geçerken 35 dakika erken geldik anonsu yaptı. Kafamız karıştı ama sonuçta saat 7 de uçaktan çıkmaya başladık.
Adana'da uçak terminalden o kadar uzağa park etti ki,uçaktan inip yürüyen insanlar gibi bizde şaşırmadık değil. Ama şansımıza güzel,ılık bir Adana sabahında güne başlamanın keyfini almaya başladık bile.
Gezi planımız kabaca, havaalanından kiraladığımız araba ile direkt Hatay'a gideceğiz, hatta kahvaltıyı orada yapacağız, sonra ara öğünde künefe yiyeceğiz, duruma göre sonrası Hatay yemeklerinin tadına bakacağız. Sonrası asıl ve ana yemek için Adana'ye geri döneceğiz.
Bu planlama ile yola çıkıyoruz. İskenderun etrafında ki fabrikaların duman çıkan bacalarını araba içerisinden fotoğraflamaya çalışıyorum. Artık güneş doğmuş ve klimayı çalıştıracak kadar sıcak olmaya başlamıştı bile.
Yalçın birilerinden duymuş, Habib-i Neccar camisinin karşısında Antakya kahvaltı salonu varmış. Oraya gidelim dedi, başka yer bilenimiz yok zaten, tamam dedik. Yandex de caminin adını bulup, rotayı işaretledik, gidiyoruz. Yandex navigasyon bizi şehrin etrafından dolaştırdı ve şehirden çıktık gidiyoruz.Artık Hatay arkamızda kaldı, biz hala gidiyoruz. Ben arkadan bir yanlışlık var bu işte, şehrin bu kadar dışarısında öyle bir cami yada önemlisi öyle ünlü kahvaltı salonu olmaz diye itiraz etmeye çalışsam da, Yandexden daha iyimi bileceksin diye benimle dalga geçiyorlar. Sonuçta 23 km gittik ve alakasız bir köyün ortasında , Yandex Cami burası dedi ama ortalıkta ne cami ne kahvaltı salonu var. Biraz söylenerek biraz halimize gülerek tekrar geri döndük. Benim telefonda ki navigasyonla kahvaltı yerimizi bulduk.
Saat 10 da kahvaltı masasına kuruluyoruz.Özellikle peynirler çok lezzetli. Kiremitte peynir özellikle çok güzel. Ama öyle vaay bu ne kadar güzelmiş dediğimiz bir kahvaltılık yok. Biz acıkmış olduğumuzdan epey bir silip süpürüyoruz o başka.
Kahvaltı sonrası Türk kahvesi mi Hatay kahvesi mi istersiniz diye sordular. Farkı ne dedik, Hatay kahvesi daha çok kaynatılırmış. Madem buradayız, Hatay kahvesi olsun dedik ama gelen bildiğin sıcak,köpüksüz Türk kahvesi. Çıkışta Yalçın'la Şenol'un artık karınları doymuş fotoğraflarını çekiyorum.
Bulmak için Yandex sayesinde 23 km şehir dışına çıktığımız Habib-i Neccar Camisini de göstermiş olayım.
Hatay turumuz başlıyoruz. Her şehrimizde bir ulu cami bulunur. Burası da Hatay Ulu Cami. İçerisi daha çok genişliğine uzun olduğunu görünce, bana Tunus'da gördüğüm ünlü Zeytuni Camisini hatırlattı. Belki de aynı dönem mimarisidir kim bilir.
Caminin hemen duvarının dibinde bir sergi ve "her türlü kuran çeşitleri" satılıyor. Ben nasıl yani kaç çeşit kuran var diyorum. Şenol,artık Kürtçesi bile var onlardır herhalde diyor.
Hatay benim gözümde modern şehir olamamış, Arap kültürü ile Türk kültürü arasında sıkışmış, kabuğunu kıramamış bir şehir. Binalar çoğunlukla eski,caddeler hiç temiz değil. Şehrin tam ortasından Asi nehri geçiyor. Nehir kenarında biraz yürüyoruz. Bizim tek derdimiz biraz acıksak ta künefe yesek.İnsanlar nehirde balık yakalamaya çalışıyorlar. Biraz seyrettik ama yakalayan olmadı.
Şehrin merkezinde,Köprübaşı denilen bölgede bir çok künefeci var. Ama biz daha künefe yiyecek halde değiliz ve zaten bu sefer başka bir yerde künefe yiyeceğiz.
Hatay'a gelip de harbiye bölgesine gelmek olmaz diyerek Harbiye'ye geçtik.Hatay'a 20 km civarında uzaklıktaki bu şelaleleri ve restoranları ile ünlü bölgeyi özellikle Araplar çok severmiş. Bu defa Suriye'deki sıkıntıdan dolayı olsa gerek,oldukça sakin gördüm.Biz burada bir süre soğuk bira içerek dinlenip,tekrar şehre geri döndük.
Sonunda Künefecideyiz. Bu defa Kunduracılar çarşısındaki kalabalığı yara yara ulaştığımız tarihi Çınaraltı Künefe Yusuf ustanın mekanındayız. Burasının farkı künefenin közde yavaş yavaş pişirilmesi. Böylece daha iyi piştiği,içinin hamur kalmadığı söyleniyor. İtiraf edeyim ki sanki tam istediğim gibi değildi. Beklentimin yüksekliğinden olsa gerek, daha iyi bir künefe bekliyordum. Tabi ki yinede İstanbullarda yediğimiz künefelerle kıyaslanamaz.
Künefe ziyafetinden sonra artık Hatay yemeklerini de yersek, çatlayabileceğimizi düşünerek,yemekten vazgeçip Adana'ya dönüyoruz..
Gezimizin iki ana amacından birisi Hatay'da künefe yemekse diğeri de Adana'da kebap yeyip rakı içmek.Bu amaca uygun olarak baraj yolu civarında ki Elem restoranına kuruluyoruz. Burada bize Adana'da yaşayan sevgili Dr.Hakan Güneş'te katılıyor. Rakı masasında hangi muhabbetler olabilirse hepsinden bir dem geçiyoruz. Taa ki bütün müşteriler gidip, sadece bizim kaldığımızı görüp,çalışanları daha bekletmeyelim diyene kadar.
Adana sofralarının özelliği,siz sipariş vermeden masanızın ana mezelerle donatılması. Bu mezelerden bazılarını fotoğraflamaya çalıştım. Ben özellikle peynirli humusu çok beğendim.
Kebabı diğerleri ile beraber paylaşırsam haksızlık etmiş olurum. Acı sevmeyenler için biraz sıkıntı olabilir.Sos olarak kullanılan biberler biraz acı olmuş ama burası Adana ve rakı sofrası. İştah açılsın ve çok yesinler,çok hesap ödesinler için bile olabilir ama öyle ise bile hak ediyor doğrusu.acılı istediğimiz şalgam,acı sevmeyen bana bile çok acı gelmedi.Adana'da başka bir alışkanlık ta, garsonlar rakınız bittiğnde, yenisini doldurmadan her defasında kadehinizi değiştiriyorlar.
Pazar sabahı 10 gibi otelde kahvaltı ettik ve uçağımız öğleden sonra 3.30 da. Biraz Adana gezisi yapıyoruz. Bu şehir hızla büyüyen,özellikle yeni yapılan binaların çok lüks olduğu açıkça görülen bir yapılaşma içinde. Buna rağmen Adana merkezde öyle gezip görülecek pek bir şey yok izlenimi veriyor. Bizim Yalçın ,Tıp fakültesini burada okuduğundan,onun kılavuzluğunda turluyoruz. Üstteki küçük saatmiş. Resmen İş bankası reklamı bu, nesi ünlü bunun diye takılıyorum. Alttaki de büyük saatmiş. Burada bu saatler aslında semtin yada bölgenin adını tarif etmek içinde kullanılıyormuş.
Fırından yeni çıkmış simitlerin kokusu görüntülerinden güzeldi. Yakınlarda Kazancılar Çarşısında Rakı festivali olacakmış. Kim bilir yeni bir Adana gezisi daha bizi bekliyor olabilir. Benden size torpil olsun. Eğer torpil lazımsa telefon numarası yazıyor işte..Bu arada halka tatlısının ( lütfen başka isim söylemeyiniz !) fıstıklısını ilk defa burada yedim.
Uçağın kalkmasına daha vakit var ve çarşıda gezmekten yorulduk. Baraj kenarında ki yelken kulübü tesislerine gidiyoruz. Akşam restorana gitmek için bindiğimiz taksici abi sahil yolundan mı gidelim dediğinde gülmüştük. Adana'da deniz varda biz mi bilmiyoruz diye. Baraj gölünün büyüklüğü ve kenarındaki yolun uzunluğu, evet sahil yolu denebilecek uzunlukta. Her taraf bıcı bıcı denen içecek satan büfelerle dolu. Ama Yelken kulübü sahiden güzel konumda ve oldukça temiz görünüyor. Arkasında ki yat limanı da bize deniz
kenarındaymışız gibi hissettiriyor.
Burada ki Bira patates muhabbetinden sonra ,hafta sonluk yemek içmek gezimizi sonlandırmak için havaalanına geçtik. Size de önerim eğer çok önceden alırsanız,çok uygun fiyata uçak bileti alıp,böyle kaçamaklar yapmanızdır..Özellikle İstanbul'da olup,kalabalıktan bunalanlar için bir nefes molası olduğu kesin..